Hardlopen als eerste levensbehoefte

post afbeelding

Hardlopers heb je in alle soorten en maten. Je hebt de bikkels, joggers, sjokkers, stampers,  kletsers en de die-hard-ultra-runnens. Ik ben zelf een zwever, in elke zin van het woord.

Enerzijds; door mijn voorvoetlanding maken mijn voeten maar kort contact met de grond. Hierdoor is het moment dat ik ‘zweef’ heel lang.

Anderzijds; hardlopen maakt dat ik zweef. Het is zoveel meer dan alleen een stukje rennen omdat bewegen nou eenmaal gezond is.

Ver, verder, verst

Ik loop het liefst lang en ver en vaak ook. Favoriet is alles tussen de 20 en 30km. De die-hard-utra-runners denken nu: ‘ach meid, da’s een blokje om’..nou ja, voor mij zijn deze afstanden ver genoeg om echt tot rust te komen en te zweven.

Dat zweven is er niet altijd en al helemaal niet vanaf het begin. Tijdens de eerste kilometers sputtert mijn lijf doorgaans nog wat tegen. Het kraakt, piept en protesteert tot het zich realiseert dat we toch echt weer dat hele kolere eind gaan rennen. Dan herpakt het zich, mijn ademhaling wordt rustig, mijn voeten tikken ritmisch over het asfalt. Klinkt gek, maar het kost eigenlijk nauwelijks moeite en het voelt alsof ik voor altijd door kan rennen.

Ongekende flow dankzij hardlopen

Eenmaal in deze flow terecht gekomen, kan het mentale zweven beginnen. Mijn gedachten komen op plekken waar ze normaal in rust niet komen en ineens kan ik de vinger leggen op zo’n onbestemd gevoel dat ik soms oploop op mijn werk of thuis waarvan in eerste instantie niet helemaal duidelijk is wat er speelt. En de creatieve boost is enorm… Tijdens een 20 km rondje rijm ik een heel Sinterklaasgedicht bij elkaar en tijdens 30km los ik complete wereldproblemen op.

Wedstrijden hardlopen? …Blèeeh

Wat mij ook een zwever maakt is dat ik niet van schema’s houd… En ook niet van wedstrijden. Bij een wedstrijd moet je namelijk op een vooraf bepaald ogenblik presteren en daar krijg ik enorme stress van. Normaal laat ik het allemaal maar zo’n beetje gebeuren.

Met goeie benen loop ik op standje ‘alles uit de kast’ en zet ik een supertijd neer, maar dat is nooit vooraf besloten. Bij een wedstrijd moet het er wel op het vooraf bepaalde moment uitkomen. De adrenalineopbouw begint op het moment dat ik me ingeschreven heb met als gevolg dat ik wekenlang slecht slaap en mijn omgeving terroriseer.

Mijn eerste marathon!

Ik heb serieus overwogen om mijn eerste marathon zelf uit te stippelen en alleen te lopen. Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor een officiële marathon (Kevelaer 06-01-2013) omdat ik toch ook wel weer zo ijdel ben dat ik voor 42,2 km een medaille wil en mensen langs de zijlijn die HUP! roepen.

Uiteindelijk is het na een stressvolle voorbereiding helemaal goed gekomen (eindtijd 3:40), maar ik heb in al mijn wijsheid (en op dringend verzoek van mijn lief) toch maar besloten om voorlopig geen wedstrijden meer te doen en lekker te blijven zweven!

Waarom loop jij hard?

Wat ben jij voor een loper? Moet je van jezelf of is het een van je eerste levensbehoeften? En wat doet het met je? Kom je net zoals ik altijd blijer terug dan dat je ging of kost het je juist veel energie?


GD Star Rating
loading...

Gerelateerde Posts

Tips hoe om te gaan met de vele dagelijkse eetkeuzes

Door Redactie GezondTotaal

6 tips voor gezonder en fitter op het werk

Door Gast Blogger

Zo raak jij op vakantie minder snel aan de diarree

Door Gast Blogger

Bah! Op vakantie met een koortslip

Door Gast Blogger

Reageer op dit bericht

  1. Nou….eerste levensbehoefte is het nu ook weer niet. Het is wel heerlijk om het lijf af te matten en mijn gedachten op ‘freeze’ te zetten. Heerlijk, maar ik hou af en toe wel van een wedstrijdje hoor, dan ga ik net wat dieper!

    Bas 27-01-2014 12:56

Reacties zijn gesloten.