Zuchtend kijk ik naar mijn witte skinny jeans. Wat baal ik dat ik me daar vandaag ingeperst heb met mijn zwangere buik. Het is hoogzomer en ik zweet me gek. Dertig weken ben ik precies, helaas is het ook 30 graden nu. Op de fiets naar huis krijg ik ineens steken in mijn buik. Ik hoor de waarschuwende woorden van mijn moeder dat ik rustiger aan moet doen. Dat gaat nogal moeilijk als je midden in een verbouwing zit. Zoals het een goede aannemer betaamt, is ook die van ons weken te laat begonnen. Wat gek: word ik op de fiets nu ingehaald door een groep ouwe mannetjes met beige bodywarmers met teveel zakken? Het lijkt wel of ik niet meer vooruit kom.

Ochtendmisselijkheid. Wat zou ik dat graag hebben. Ik heb namelijk 24-uurs misselijkheid. Op een goede dag eet ik drie aardbeien, een doosje rozijnen en drie plakjes banaan. Op een slechte dag niks. Voordat mama in spé werd, dacht ik dat het wel mee viel met die zwangerschapsmisselijkheid. Was het niet ook een beetje aanstellerij? Na een beschuitje kaas en een kopje thee met suiker zou het toch wel weer gaan? God straft onmiddellijk.