Na HELLP syndroom nog jaren concentratieproblemen

Vrouwen die (pre-)eclampsie en/of het HELLP-syndroom hebben gehad, ervaren vaak nog jaren na hun bevalling geheugen- en concentratieproblemen. Soms verdwijnen deze zelfs nooit meer helemaal. Lichamelijk voel je je redelijk hersteld, maar toch lijkt het wel alsof je veranderd bent. Door: Elly Arts namens Hart voor Hellp Persoonlijke ervaring Na bijna 4 jaar ervaar ik […]

Niet zeuren

Soms voel ik me ook wel schuldig als ik zit te zuchten en te steunen dat het lang duurt voordat ik zwanger ben. Hoe moet het wel niet zijn voor al die vrouwen die al jaren aan het proberen zijn? Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dat is. Volgens mij is ook geen relatie […]

Nummer twee graag

Na een jaar geschiedt er een wonder. Ineens krijg ik kriebels bij het zien van baby’s. Ik merk dat ik graag een tweede wil. R is dolblij. Na mijn uitbarsting in het ziekenhuis waarbij ik hem het liefst een verklaring had laten ondertekenen dat er nooit een tweede zou komen, liet hij het wel uit […]

Oja… Seks!

Zes weken na de bevalling sta ik weer op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Toch weer even slikken bij het naar binnen gaan. Ik moet op controle bij dokter J. Als ik die dikke buiken in de wachtkamer zie, vraag ik me af of ik ooit nog zwanger wil zijn. Opgelaten stilte De wond op […]

Eindelijk naar huis [dossier HELLP]

En dan is de grote dag daar. S mag naar huis, na drie weken. Bij het opstaan, voel ik me zenuwachtig. Kan ik het eigenlijk wel alleen? Straks zijn er geen dokters en zusters meer. Wat als hij een terugval krijgt? En hoe moet het met de borstvoeding? Het kolven gaat steeds slechter. S kan […]

[Dossier HELLP #16] Onder een vrachtwagen

De dag dat ik echt naar huis mag, heb ik geen energie meer om alles zelf te doen. Een verpleegster helpt me onder de douche. In een rolstoel zwaai ik iedereen gedag. R parkeert me in de hal en haalt de auto. Net als ik daar zit, komt er een vrouw voorbij die net bevallen is. Ze gaat ook naar huis. Ze ziet er stralend en gezond uit. In het autostoeltje ligt een, in mijn ogen, enorme baby. Haar man staat voor de deur en in hun auto liggen blauwe ballonnen.

[Dossier HELLP #15] Kleine gebaren

Juist de kleine extra gebaren, zoals dat extra eitje zorgen ervoor dat ik een brok in mijn keel krijg. Een teken dat je geen nummer, maar een mens bent. Dat geldt ook voor de geweldige zorg die Sepp krijgt. Zo verontschuldigd een zuster zich dat S een roze dekentje heeft, omdat de blauwe in de was zitten. Het lijkt een onbelangrijk detail, maar voelt als een bewijs dat S niet zomaar baby 8033 is. Als een dokter zegt dat hij op mij lijkt, straal ik van oor tot oor.

[Dossier HELLP #14] Mislukte verrassing

R komt me op maandag om 9.00u ophalen. Met de man van het eten regel ik de avond voor vertrek dat ik als eerste van de gang ontbijt krijg. Ik neem me namelijk voor om als ‘verrassing’ voor R al helemaal klaar te zitten om 9.00u. Ook als je je belabberd voelt, moet je doelen stellen, zo denk ik. Als ik bij het krieken van de dag mijn beschuitje krijg, is A van de eetkar, heel blij voor me. Ik hoef nu niet meer op de lijst in te vullen wat ik die avond als diner wil. Hartelijk nemen we afscheid.

[Dossier HELLP #13] Big Brother

De nieuwste telg van de familie kan door iedereen met een computer en een inlogcode worden bewonderd via de webcam. Dat levert ook grappige situaties op. Zo vertelt mijn broertje dat hij ’s nachts na het uitgaan, samen met zijn studentenvrienden nog een half uurtje naar zijn nieuwe neefje kijkt. Ik zie ze al zitten met hun dronken hoofd. Als S zijn mutsje over zijn gezicht zakt, staat mijn telefoon roodgloeiend. Nu al zoveel fans.

[Dossier HELLP #12] Pijn in mijn hart

Tijdens mijn zwangerschap was ik vast van plan om borstvoeding te geven. Flesvoeding leek me iets belachelijks voor types als Victoria Beckham. Nu weet ik het niet meer zo zeker. Ik voel me slap en zweet me een ongeluk. Acht keer per dag wordt mijn bed omhoog gezet en zit ik wezenloos voor me uit starend te kolven.

[Dossier HELLP #11] Mijn lieve S

En dan is hij daar, S. Mijn kleine jongetje van 46 centimeter en 2 kilo. Vier weken te vroeg. Even wordt hij bij mijn gezicht gehouden en dan gaat hij samen met R naar de couveuseafdeling. Ik hoop dat er een dokter of zuster even in mijn hand of arm knijpt en een stomme dooddoener als: ‘Goed gedaan’ of ‘Het komt wel goed’, zegt. Maar iedereen is al weg. Op naar de kroketten. Ik knipper mijn tranen weg.

[Dossier HELLP #10] Donderdag snackdag

Met mijn hoofd lig ik in een spuugbakje. Wat voel ik me belabberd. Het wordt dus een keizersnede. De ruggenprik valt reuze mee. Wel vloekt de anesthesist, want er gaat iets niet goed. Het kan zijn dat ik morgen enorme hoofdpijn krijg. Gelaten knik ik. Dat kan er ook nog wel bij.

[Dossier HELLP #09] HELLP me

Die dag is de langste uit mijn leven. Ik heb inderdaad HELPP, een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging. Ik voel me steeds zwakker en hoewel ik het niet wil denken, vraag ik me af of ik doodga. De gedachte kan ik niet verdragen. Hoe moet het dan met R? Stel je voor dat hij iedereen moet gaan bellen om te vertellen dat zijn vriendin en kind dood zijn? En hoe ga je dood aan HELPP?

[Dossier HELLP #08] Privéstulpje

Zuster I loopt af en aan met koude doeken om me af te koelen. Het lijkt wel of mijn lijf in brand staat. Na een vreselijke nacht wordt R om 07.00u gebeld dat hij moet komen. Waarschijnlijk wordt S die dag gehaald met een keizersnede. Bij een echo blijkt dat hij drie weken groeiachterstand heeft en in een stuit ligt. Ook dat nog. Ze gaan proberen hem te draaien. Wie weet lukt een natuurlijke bevalling toch nog. Ik vraag me af of ik daar nog kracht voor over heb.

[Dossier HELLP #07] Zuster Theresa

Mijn lievelingsverpleegster is I. Als zij er is heb ik het gevoel dat alles goed komt. Ze is zo aardig en kalm. ’s Nachts moet ik ineens enorm overgeven en doet de bovenkant van mijn buik pijn. Is dat nou mijn maag? Ook sta ik plotseling midden in de kamer en probeer ik te bedenken wat ik daar doe. Ik druk op de bel en zeg dat ik maagpijn heb. Ik krijg een drankje tegen brandend maagzuur, maar dat helpt niets. Na een uur druk ik maar weer op de bel. Ik voel me bezwaard, maar ik kan niet anders. Gelukkig is zuster I dan in da house.

Meer Artikelen