In de loop van de dag voel ik me steeds verwarder worden. Ik probeer te bedenken hoe lang ik in het ziekenhuis lig, maar dat ben ik vergeten. Ik sta altijd bekend om mijn goede geheugen. Waarom weet ik zoveel niet meer? Eindeloos herhaal ik lijstjes in mijn hoofd met geboortedata van familieleden, adressen en telefoonnummers. De ene keer gaat het beter dan de andere.

Huilen

Een dokter meldt dat ze al een tijd aan het vergaderen zijn met de gynaecologen en cardiologen, maar dat ze het niet eens worden over wat te doen. Teveel informatie. Mijn ouders zitten in een hoek van de kamer te huilen en R loopt radeloos door de kamer. Ik vind het zo erg voor ze. Aan het einde van die hectische dag ben ik ineens even alleen. Dokter J komt naast me zitten en vraagt hoe ik me voel. Ik fluister dat ik echt niet meer kan en ik zie dat hij het snapt. Kort daarop word ik naar de OK gereden. Vol schaamte denk ik dat het me niet meer uitmaakt hoe het met de baby gaat. Ik wil alleen maar dat dit stopt en dat ik me niet meer zo ongelooflijk beroerd voel.

Voor meer verhalen: Dossier HELLP.

---