Ik ben een kraamvrouw zonder baby

post afbeelding

Je bent in verwachting. Nog niet eerder ben je zo gelukkig geweest! Je toekomst gaat veranderen, een deel van jezelf en jouw partner is samengebracht en heeft dit prachtig wondertje gecreëerd. Niks zo ultiem als deze bekroning op jullie leven, jullie liefde. Er is niets wat hieraan kan tippen! En dan…

Het komt goed

Ook wij hoorde regelmatig het hartje van onze baby en tijdens de echo’s konden we zien hoe wonderbaarlijk mooi het leventje in mij groeide, het is een meisje. Ik doe dit, wij geven dit leven, wij mogen dit krijgen.
Maanden waren we bezig met ons voor te bereiden op dit kleine, kwetsbare leventje. Zij was onze toekomst. We gingen voorzichtig shoppen, voorzichtig ja, want de zwangerschap verliep niet zo soepel (het liefst was ik helemaal los gegaan)! Ik werd al wat voorzichtig, maar bleef altijd overtuigd dat het wel goed zou komen.

We zijn er klaar voor

De babykamer krijgt steeds meer vorm en meerdere keren per dag loop ik naar binnen en leef ik me al helemaal in. We komen steeds een weekje verder, het kruipt langzaam dichterbij en we zijn er helemaal klaar voor. De box, de kinderwagen, de kleertjes en die superschattige kleine luiers liggen al netjes in de la van de commode. Sokjes bij sokjes en rompertjes bij rompertjes. Geen kast in huis is zo netjes als deze!

Een nieuw begin wordt een abrupt einde

Ze ligt bij me, maar ze is stil. Ze ligt bij me, maar bewegen doet ze niet. Ze ligt bij me, maar haar oogjes zullen nooit opengaan.

Het was zover, eindelijk gingen ze haar halen. Maar het was te laat. En ineens is alles anders, onze toekomst is verdwenen. Alles waar we zo naar uitkeken is weggerukt. Het meisje wat een nieuw leven had moeten starten, heeft nooit die kans gekregen. We hadden de mooiste periode van ons leven in moeten gaan. Ik ben moeder geworden en Juul ligt bij me, maar Juul leeft niet meer… Ik ben een kraamvrouw zonder baby.

Complex verdriet

Wanneer een moeder tijdens de zwangerschap of de bevalling haar baby verliest, komt zij in een vorm van rouw die niet vergelijkbaar is met andere rouw. Het gegeven dat er geen naam is voor een moeder die haar baby verliest, geeft misschien al aan hoe complex het verdriet is. De liefde die je hebt en had willen tonen aan je kindje moet ineens een andere vorm gaan krijgen. Je hebt geen leven voor je waarin je de tijd hebt om alles te doen waarvan je gedroomd hebt. Je kunt nooit deze dromen verwezenlijken. Je zorg en liefde krijgt een andere vorm, een andere manier.

Wanneer je in deze tijd een baby verliest krijg je ongeveer een week de tijd voor deze zorg. Zorg die kaarsrecht tegenover staat met de zorg die ander kraamvrouwen hun kindje geven. Het warm houden en flesje geven maken plaats voor zorgen dat het kindje koud blijft, niet te lang op schoot dus, en de koelelementen op tijd verwisselen.

Je leeft in een bizarre wereld

Ineens moet je nadenken en rare keuzes maken. Keuzes tussen begraven of cremeren, balonnen, bloemen, kistje of mandje, en welke muziek draai je dan toch!? Keuzes waar je niet eerder over nagedacht hebt. Je komt alleen die eerste week al in de meest bizzare wereld terecht. Daarna, wanneer het zwaarste afscheid van je leven is geweest. Een afscheid waar je nooit klaar voor kan zijn, daarna begint de rest van je leven als invisible mom. Je voelt dat je moeder bent geworden, dit zul je altijd blijven, maar niemand zal het aan je zien. De rest van je leven zul je in rouw zijn. Dit zal nooit verdwijnen.

Het blijft een gemis

Waarschijnlijk komt je kinderwens snel weer terug, Je hebt namelijk je hele toekomstbeeld al maanden uit zitten stippelen. En door het overlijden van je kindje is dit beeld ontnomen. Je wilt nog steeds moeder zijn zoals andere moeders dat kunnen. Je zult je een tijdje schuldig voelen dat je deze gevoelens hebt. Je moet voor jezelf duidelijk hebben dat je niet een kindje wilt ter vervanging. Het gat wat veroorzaakt is zal blijven. De rest van je leven blijft het gemis, maar nooit zal het gat, wat ontstaan is door het overlijden van je baby, opgevuld worden.

Ik wil haar niet vergeten

Nu is het natuurlijk niet zo dat je leven nutteloos en zinloos is. Al voelt dat een hele tijd wel zo. Want ook al is de rouw, het verdriet altijd bij je en zul je er op de meest ongeschikte momenten mee geconfronteerd worden, toch is het niet zo dat je daardoor geen plezier meer in het leven vindt.
Ik zal nooit accepteren dat Juul is overleden. Wel heb ik moeten accepteren dat dit verdriet nu bij mij hoort. En ik heb heus wel lol, ik lach dagelijks. Maar ook denk ik elke dag aan haar en huil ik nog regelmatig. En ik zou niet anders willen. Ik wil haar niet vergeten, ik wil haar zo dichtbij voelen dat het pijn doet. Want zo hou ik de herinnering aan haar het sterkst!

Lees ook mijn eigen ‘commentaar’ op deze blog op mijn site.


GD Star Rating
a WordPress rating system

Gerelateerde Posts

Waarom je ECHT moet stoppen met roken

Door Gast Blogger

Baringspijn: lachgas alternatieve pijnstiller

Door Redactie GezondTotaal

Gentle keizersnee: Anne laat je meekijken

Door Anne Tel

Tips over voeding tijdens je zwangerschap

Door Redactie GezondTotaal

Reageer op dit bericht

  1. Pfff wat kan ik mezelf herkennen in dit verhaal. 26-5-2010 is onze 1e dochter ook stil geboren. Na een zware zwangerschap en zelf een operatie aan haar hartje (toen ze nog in mijn buik zat) heeft Vlinder het gevecht niet gewonnen. Met heel veel steun van familie en veel geduld hebben we het verdriet een plekje in ons hart kunnen geven. De pijn en het gemis gaan nooit helemaal weg en komen soms naar boven drijven. We nemen die dagen zo als ze komen en overleven die gelukkig ook weer.
    Je eigen dochter vergeten is echt onmogelijk. Toch geef ik toe dat ik niet meer de hele dag aan haar denk maar zeker wel meerdere malen per dag. De wereld en het leven gaan (helaas) door en hoe moeilijk het soms ook is het is maar beter ook voor altijd met de ondraaglijke pijn van het verlies van een kind doorlopen is ook niet goed. Dank je voor je blog. Nicole

    nicole van kampen 10-12-2014 15:42
  2. Mooi beschreven en zo waar! Helaas ken ik het gevoel ook. Na ruim 37 weken zwangerschap is mijn zoontje Hidde stil geboren. Vandaag 6 jaar geleden hebben we hem gecremeerd, vandaag voelt het verdriet groot, het houd me al de hele dag bezig. De pijn gaat nooit weg, maar de tijd verzacht gelukkig wel. Onze engeltjes beschermen ons.

    Katia 10-12-2014 21:58
  3. Aankomende zaterdag is het alweer een half jaar geleden dat ons kleine mannetje Alexander is overleden. Hij is de middelste van onze drieling (geboren met 30 weken) en heeft 13 dagen geleefd. Ik denk de hele dag aan hem en brand veel kaarsjes voor hem en alle andere kleine baby’s die er niet meer zijn. Ik mis hem echt verschrikkelijk. Met zijn broertje en zus gaat het goed, maar ook zij missen hem heel erg. Dat weet ik gewoon, ook al zijn ze nog maar zo klein. Ik herken mezelf heel erg in je laatste zin: ‘Ik wil haar niet vergeten, ik wil haar zo dichtbij voelen dat het pijn doet. Want zo hou ik de herinnering aan haar het sterkst!’. Het steunt me heel erg als ik lees dat anderen dat ook zo ervaren. Dank je wel daarvoor en veel sterkte!!

    anne 11-12-2014 11:13
  4. Nathalie, wat is je verhaal zo herkenbaar. Ik ben sterrenmama van 2 prachtige dochters. Sinds 2010 zijn ze niet meer bij mij. Ik mis hen elke dag nog. Ik kreeg spontaan tranen in mijn ogen door je artikel te lezen. Vooral door het laatste stuk dat je schrijft : ik wil haar niet vergeten, ik wil haar zo dichtbij voelen dat het pijn doet. Want zo hou ik de herinnering aan haar het sterkst! Zo mooi, zo waar. Dank je voor je mooie artikel. Ik ben normaal geen poster op Facebook maar ik vond/vind dat iedereen in mijn vriendenkring dit artikel moet lezen.

    myrthalouis@hotmail.com 17-12-2014 16:33

Reacties zijn gesloten.