Een laatste poging in het reguliere circuit. Een bewezen middel, versus alle nieuwe mogelijkheden. Onbereikbaar, maar zo dichtbij. Killercellen, immunotherapie, parpremmers. Ze zitten in het vat en verzuren niet. Maar ze laten zo lang op zich wachten en die tijd heb ik niet. Hopen op resultaat, pappen en nat houden.

Kwaliteit van leven en tijd winnen. Dat is het beleid, in afwachting van die ene doorbraak. Nee, niet de alternatieve, maar die doorbraak die er in de reguliere geneeskunde aan zit te komen.

Ga ik die doorbraak meemaken?

Ik bezocht mijn huisarts en sprak mijn hoop uit. Hoop dat ik de doorbraak nog mee mag maken. Waar ik eerst nog dacht te laat te zijn, zie ik nu kansen, want de ontwikkelingen zitten in een stroomversnelling. Ik heb toegang, maar de deur klemt nog. Er moeten stappen worden genomen en ontdekkingen worden gedaan. Daar is geld voor nodig en ook daarvoor zet ik mij vol overgave in. Ik loop vierentwintig uur tegen de kanker, zoals ik vierentwintig uur met kanker leef. Het liefst zou ik een sprintje trekken, maar dan loop ik mezelf misschien wel voorbij.

Kans om mijn kinderen te zien opgroeien

Nog heel even volhouden en de rem op mijn kanker zetten. Nog heel eventjes, maar mijn geduld wordt flink op de proef gesteld. Klinische studies, ze staan voor de deur, maar de kier is te smal. Ik kan meekijken in de keuken, maar niet proeven van wat er in het pannetje achter die deur staat te borrelen. Ik zou de deur zo graag forceren en meedingen naar die kans om mijn kinderen op te zien groeien. Want als het tempo, waarin ik nu door mijn mogelijkheden heenga zo blijft, is het straks nog te laat. Schiet op met dat onderzoek en gebruik alle mogelijkheden. Geef ons die kans op een toekomst en werk desnoods vierentwintig uur door om dat te bereiken.

Niet nou eens op!

Ik weet dat wat ik vraag, misschien erg hoog gegrepen is, maar niets is onmogelijk. Ik leef op hoop en van het geluk dat ik ken. Het geluk dat mijn kwaliteit van leven nog hoog ligt en dat ik gezegend ben met wat ik wel heb. Het is dan ook juist dat wat ik wel heb, waarvoor ik zo aandring. Schiet op met die doorbraak, schiet nou eens op. Niet voor mijzelf, maar wel voor mijn kinderen. Zodat ze hun moeder zo lang mogelijk in hun leven hebben en zodat ik ze kan behoeden voor wat nu nog onvermijdelijk lijkt…

Ga naar de site van Femke voor nog meer blogs!

---