Ik heb ze nog, al mijn haren. Grijs, maar dat ben ik al het grootste deel van mijn leven. Mijn haar is niet bijzonder, ik doe er geen speciale dingen mee of voor, een föhn heb ik nog nooit in mijn handen gehad (dat laat ik aan mijn kapper over). Mijn relatie met mijn haar is er een van: nemen zoals het is en het is altijd goed.

Dat neemt niet weg dat ik trots ben op mijn grijze hoofd en geniet van de complimenten die ik krijg over de kleur (terwijl ik die in mijn schoot geworpen heb gekregen).

Onzichtbaar verlies

Haaruitval bij vrouwen. Miljoenen vrouwen hebben er last van. Toen ik deze cijfers lag, was ik hoogst verbaasd; blijkbaar is het een vrij onzichtbaar probleem of vrouwen weten er inventief mee om te gaan. Inventief in de zin dat ze het goed weten te verbergen. Maar waarom zou je het willen verbergen? Uit schaamte, voel je je onvrouwelijk, is het taboe? Met mijn licht onnozele en ongecompliceerde verhouding met mijn hoofdharen denk ik ‘wat is nou het probleem’? Haaruitval als symptoom van een andere ziekte of ernstige aandoening laat ik dan even buiten beschouwing.

Haaruitval: een aangepraat probleem?

Al struinend op internet kom ik vooral deze redenering tegen: haaruitval + vrouw = probleem of taboe. Het is dit automatisme wat me tegenstaat. Ik zeg niet dat ik zelf zal staan juichen als mijn haren in rap tempo in het doucheputje verdwijnen. Je hoeft het niet leuk te vinden als je je haar verliest. Ik zou vooral opzien tegen de vragende blikken van derden. Kanker, lees ik daarin. In ieder geval een ernstige ziekte. Kanker, daar zeg je wat. Helaas hebben we zo veel vrouwen om ons heen met borstkanker. Een (groot) deel van hen krijgt chemo en verliest het haar. Dat is niet fijn. Maar daarmee zijn we toch wel vertrouwd geraakt met de aanblik van een minder behaarde vrouw.

Herken je dit verhaal, of ken je iemand in je omgeving die (geen kanker-gerelateerde) haaruitval heeft en daar wel of niet grote problemen door ervaart? Ik zou het graag horen.

---