Af en toe word ik best moe van mezelf. Iedere ochtend neem ik me voor gezond en niet teveel te eten. Ik wil tenslotte nog minimaal 10 kilogram kwijt. Op goede dagen eet ik ’s ochtends een smoothie, salade als lunch en een avondmaal met zo min mogelijk koolhydraten. Als ik dan ook nog twee liter water drink dan hoor je mij niet klagen. Nog een beetje sporten en dan ben ik goed bezig geweest. Er zijn ook dagen dat ik compleet doorschiet naar de andere kant. Dan ‘vreet’ ik tot ik er misselijk van ben.

Kilo’s aankomen

Ik heb dit al zolang ik me kan herinneren. Een zak M&M’s, een pak koeken, een menu bij McDonalds, een patatje en kaassoufflé. Het is verdwenen voordat ik er erg in heb. Met een beetje geluk kan ik na een dag ‘zondigen’ de draad weer oppakken en me normaal gedragen, maar er zijn ook momenten dat dit dagenlang duurt. Er zijn maar bitter weinig mensen die dit weten en ook voor het thuisfront kan ik het redelijk verborgen houden. Natuurlijk valt het op dat ik kilo’s aankom, maar als je samen pizza eet, zakken chips en gebak dan is die gewichtstoename wel te ‘verklaren’.

Vreetaanvallen

Ik heb er al die jaren eigenlijk niet een label op willen plakken, maar tegenwoordig benoem ik het maar gewoon. Ik ben een emotie-eter. Ik zie het echt als een verslaving en probeer op allerlei manieren om hier mee om te gaan en om de vreetaanvallen tot een minimum te beperken. Soms lukt het, op andere momenten gaat het weer helemaal mis. Mijn gewicht schommelde de afgelopen jaren tussen de 60 en de 82 kilogram. Een regelrecht jojo-effect dus. Toen ik voorbij de 80 kilogram kwam nam ik mezelf voor dit nooit meer zover te laten komen. En toch ging het begin vorig jaar weer mis en tikte ik net niet de 80 aan.

Dubbelleven

Het lukte me lange tijd niet om af te vallen. Ik ging bovendien ook nog eens minder sporten, had geen werk en ga zo maar door. Ondertussen bleef ik op mijn blog en social media maar ‘gezonde’ gerechten laten zien. No way dat ik ging toegeven dat ik pakken koek, zakken snoep at of een bezoek bracht aan de snackbar. Het voelt als een soort dubbelleven. Ik wil aan de ene kant heel graag strak in mijn vel zitten en gezond eten, maar ben er inmiddels wel achter dat ik mezelf niet ergens toe kan dwingen. Vaak is het bij mij alles of niets en koos ik nooit voor de tussenweg. Dat probeer ik tegenwoordig wel steeds meer te doen. Niet alles tegelijk willen, maar stapje voor stapje. En dat werkt best goed.

Mindset

Beetje bij beetje leer ik met mijn verslaving om te gaan. Het is een stukje mindset, maar ook merk ik steeds vaker dat als ik een ‘vreetbui’ heb en naar de supermarkt ga dat ik eigenlijk nergens zin in heb. Dat terwijl ik vroeger gelijk 4 verschillende dingen in mijn mandje had gestopt. Ik zie het dan maar als overwinning dat ik niet 4 dingen, maar 1 neem. Ook ben ik me steeds meer bewust van wat ik wil met mijn leven, kies ik vaker voor mezelf en doe ik dingen omdat ik ze wil en niet omdat het moet of omdat ik denk dat het zo moet. Het geeft rust en ruimte en maakt dat ik me beter voel.

Wijze les

Een andere wijze les is dat ik niet op de bank moet gaan hangen, maar gewoon dingen moet gaan doen. En dan niet de 10 dingen die allemaal op mijn todo-lijstje staan, maar gewoon 1 ding. En dat werkt. Maar dat niet alleen, het geeft ook een voldaan en tevreden gevoel. Even lekker de keuken in om een soep of cake te maken, toch maar gaan sporten of naar de film. De dingen doen die ik graag doe. Ooit hoop ik weer rond de 60 kilogram te wegen. Ooit… want als je emotie-eter bent dan is (blijvend) afvallen makkelijker gezegd dan gedaan.

---