Eigenlijk kan ik het nooit goed doen. Ben ik teveel bezig met mijn situatie, dan krijg ik het advies om er vooral niet zoveel mee bezig te zijn. Maar ben ik bezig met bijzaken, dan krijg ik weer te horen dat ik belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb. Nee, kanker is geen bijzaak, maar de rest is dat ook zeker niet. Ik worstel dagelijks met deze identiteitscrisis.

De omgeving verstoort balans

Niet omdat ik met mezelf in de knoop zit, maar omdat mijn omgeving blijkbaar steeds andere prioriteiten van mij verwacht. Verwacht dat ik alleen maar bezig ben met overleven of juist met het tegenovergestelde. Ze verwachten een bepaalde balans tussen mij en de kanker, maar vergeten dat juist zij daarmee steeds gewicht geven aan de kanker en zo de balans weten te verstoren.

Prioriteiten als drijfveer

Als ik bezig ben met kanker, is dat omdat het een grote rol speelt in mijn leven. Die rol geef ik het niet zelf, maar ik bepaal wel zelf hoe belangrijk die rol in mijn dagelijks leven is. Dat belang zit hem niet in tijd of energie, maar in de ruimte die ik in mijn hart heb. Want, wanneer ik ervoor kies mijn energie te steken in andere zaken, is dat omdat ik mijn hart volg. Wie dat niet begrijpt, zal zeggen dat ik andere prioriteiten heb en wie mij echt kent, weet dat juist die prioriteiten mijn drijfveer zijn.

Passie niet verloochenen

Ik weet namelijk zelf dondersgoed welke invloed kanker op mijn leven heeft. Ik leef dagelijks met die wetenschap en met de wetenschap dat kanker mijn leven ooit zal nemen. Maar ik ben niet degene met een identiteitscrisis. Ik weet namelijk ook dondersgoed waar de balans ligt en hoeveel gewicht ik kanker geef. Hoeveel energie ik wil steken in bijzaken en hoeveel ruimte ik daarvoor in mijn hart heb. Ik ben namelijk niet mijn kanker en mijn kanker is niet wie ik ben. Ik ben een vrouw met uitgezaaide borstkanker, een moeder, een gepassioneerd mens. Als ik steeds weer zou doen, wat mijn omgeving verwacht, zou ik die passie verloochenen en uiteindelijk elke balans verliezen. Dan zou de kanker mijn leven overnemen en zou ik mijn identiteit verliezen.

Laat mij mijn pad kiezen

De balans tussen mij en mijn kanker is wankel, maar ik houd hem op mijn eigen manier in evenwicht en zoek mijn eigen weg. Wie dat evenwicht niet wil verstoren, geeft mij de ruimte om te balanceren. Wie mij die ruimte geeft, zal zien dat waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Wie mij zegt dat ik het fout doe, geeft kanker gewicht en zal mij uit balans brengen. Maar wie echt het beste met me voor heeft, laat mij zelf mijn pad kiezen en geeft mij waar nodig gewoon even een handje, als ik mijn balans even dreig te verliezen…

---