Voor ‘ouderen’ die in de huidige tijd nog fanatiek beginnen aan de modern digitale wereld, heb ik louter respect. Mijn schoonmoeder is er zo één. Enkele jaren geleden begon zij met een personal computer op haar hobby-kamer. Ze speelde er spelletjes op, leerde met behulp van een computercursus voor ouderen hoe ze foto’s kon bewerken en dankzij haar geduldige kleindochters kreeg zij ook het msn’en onder de knie. Veelvuldig hoorde ik PuberDiva de afgelopen jaren met grote regelmaat roepen dat Kleine Oma weer gezellig online was. Dankzij de chat-sessie tussen oma en haar oudste kleindochter waren Lief en ik dan altijd snel weer helemaal bijgepraat.
Al snel werd binnen de familie bekend dat mijn lief zo vreselijk handig was met computers. Hierdoor durfden ook al haar negen zussen de stap in de digitale wereld te zetten. De PC’s werden in huis gehaald en Lief fungeerde al snel als handige helpdesk voor de tantes. We hebben er maar wat vaak om gelachen samen.
Een driekwart jaar geleden liet mijn schoonmoeder weten graag een laptop te willen. Het leek haar wel handig om ook beneden haar ‘post’ te kunnen lezen, zoals ze haar email altijd noemde. En dus kwam er ook een moderne laptop in huis. Lief verzorgde zoals altijd ook nu weer het technische gedeelte en bleef ook nu weer standby als helpdesk. De Diva’s vonden het cool, zo’n stoere digitale oma, en trots vertelden ze tegen iedereen die het horen wilde dat oma ook een laptop had. Zelf vond ik het vooral heel leuk om te merken hoeveel lol mijn schoonmoeder aan dat ding in de woonkamer beleefde.
Kort geleden ging tijdens onze gebruikelijke opblijfavond met de diva’s de telefoon. Ik nam op en noemde mijn naam.
‘Hoi, met mij’ antwoorde mijn schoonmoeder enthousiast. Aan haar stem hoorde ik dat iets leuks te melden had. ‘Thier, Thier, ik moet je wat vertellen’ ging ze verder. ‘Ik heb een i-pat gekocht’. ‘Een wat???’ vroeg ik. ‘Een i-pat!!’ herhaalde ze.
Ik realiseerde me dat ze natuurlijk een iPad bedoelde en reageerde met een gemeende ‘Wat gaaf!’ Mijn schoonmoeder was duidelijk blij met mijn reactie. Voordat ze ons belde, had ze ook haar oudste zoon gebeld met dezelfde mededeling. Hij had zich enkel hardop afgevraagd wat zij op haar bijna 79-jarige leeftijd in hemelsnaam nog met zo’n ding moest. Dit was natuurlijk niet de reactie waar zij op gehoopt had dus mijn reactie viele helemaal goed. Of we misschien even konden komen als de i-pat binnen was. Lief wist vast hoe je zo’n ding in moest bedienen…
En dus reden we enkele dagen later naar haar toe, stelden de iPad voor haar in en installeerden haar favoriete spelletjes erop. De diva’s legden oma ondertussen via hun iPods uit hoe oma met ze kon Wordfeuden en het geluk was compleet. Heerlijk zo’n digitale oma aan de Wordfeud en op Facebook!
Gisteren ontvingen we opnieuw een telefoontje. De PC die nog steeds op haar hobby-kamer stond en waarvan ik eerlijk gezegd dacht dat zij hem door de aanschaf van de laptop en de iPad niet meer gebruikte, deed het ineens niet meer. Lief wilde er vast wel even naar komen kijken? Geen probleem natuurlijk. Of we dan ook nog even bij een tante langs wilden gaan om een wifi-repeater te installeren zodat zij ook helemaal achter in haar tuin haar iPad kon gebruiken? Ja hoor, natuurlijk. Als we dan toch voor helpdesk’je gingen spelen, dan reden we meteen wel even iedere ‘oudere in computernood’ af, reageerden we.
En zo reden we eind van de middag naar mijn schoonmoeder toe. Het ‘probleem’ met de PC was snel gevonden en opgelost door Lief. Als beloning volgde een gezellige maaltijd met ons allen in de tuin. Na de afwas en bij de koffie, ging het echter mis. We zaten gezellig wat te kletsen, toen mijn schoonmoeder ineens zei dat ze niet lekker werd. Ze gaf aan dat ze licht werd in haar hoofd, duizelig werd en het vreselijk warm kreeg. Gedesoriënteerd keek ze om zich heen. Ik schrok enorm maar Lief bleef kalm en focuste zich op haar gezicht. Veranderde er iets? Haar ogen stonden goed en bleven goed staan. Ook haar mondhoeken bleven hetzelfde. Na een paar keer met haar hoofd geschud te hebben en met haar handen door haar haar te zijn gegaan, was ze er weer.
‘Mam, praat eens!’ hoorde ik mezelf zeggen. Ze praatte en ik vond het moeilijk te verstaan. Lief hoorde daarentegen niets raars. Hij vroeg haar op te staan uit de stoel om te zien of dat ging. Ze stond op, zei dat het ging, en ging snel weer zitten. Haar evenwicht was duidelijk verstoord, iets waar ze de laatste tijd wel vaker last van had. Ze wilde geen glaasje water, ook geen koud washandje. Enorm geschrokken namen we afscheid. Het was gek wat er was gebeurd maar ze gaf zelf aan dat het wel weer ging en ik wist inmiddels maar al te goed dat mijn schoonmoeder zoiets nooit zou zeggen als het niet ècht zo was. Mijn schoonmoeder is er zo één van het type ‘Altijd recht voor z’n raap en voor de dag met de waarheid’. Een eigenschap die ik erg van haar waardeer maar waaraan ik, zeker in het begin van onze relatie, erg aan moest wennen.
Onderweg in de auto vertelde ik Lief dat ik er geen goed gevoel over had. Zo hadden we haar nog nooit gezien. Lief deed het echter af met een ‘nu gaat het toch weer goed’ en dus liet ik het erbij. Enkele straten verderop arriveerden we bij de tante met het wifi-repeater probleem. Ze opende de deur en zoekend naar enige bijval, vertelde ik haar wat er bij mijn schoonmoeder was gebeurd.
‘Joh, dat heeft ze wel vaker. Het is gewoon de warmte’ kreeg ik als reactie. Met een diepe innerlijke zucht besloot ik dat ik het maar even moest laten rusten. Als zij zich niet druk maakten, waarom zou ik het dan wel doen?
Weer thuis, legden Lief en ik de inmiddels in de auto in slaap gevallen diva’s in bed. Daarna pakte ik de telefoon. Mijn schoonmoeder nam meteen op. ‘Weet u zeker dat het gaat? Wat voelt u nu?’ hoorde ik mezelf bezorgd vragen. Ze vertelde niet meer te weten wat er was gebeurd. De tam-tam had ondertussen haar werk gedaan en de tante had mijn zwager ingeseind. Hij had mijn schoonmoeder reeds gesproken en haar gezegd de huisarts in te lichten. Ze zou nog wel even kijken of ze dat ging doen.
Terwijl ik naar haar luisterde, toetse ik ‘hoe herken je een TIA?’ in op Google. Een hevig schuldgevoel overmande mij. We hadden NOOIT weg moeten gaan. Ik had alle reacties van alle koele kikkers moeten negeren en naar mijn gevoel moeten luisteren, spookte het door mijn hoofd. Ik had alle koele kikkers desnoods neer moeten meppen en desnoods daarna bij 1-1-2 een aantal ambulances tegelijk moeten ‘bestellen’.
Vannacht hoopte ik maar één ding en dat was dat ze ook vanmorgen weer gewoon wakker zou worden. Gelukkig gebeurde dat ook. Via de huisarts kon ze direct in het ziekenhuis terecht waar er meteen allerlei onderzoeken en tests werden gedaan. Zelf kon ze niet vertellen wat er was gebeurd. Er mist ongeveer een kwartier in haar geheugen. Precies het kwartier waarin het misging. In detail legde ik de arts uit wat er was gebeurd en gezegd. En ja, we hadden meteen aan de bel moeten trekken. Dat hebben we niet gedaan. Gelukkig is het met een sisser afgelopen. Dat wil zeggen, echt afgelopen is het nog niet. Geheugenverlies en en TIA schijnen niet samen te gaan dus dat is het vermoedelijk niet geweest. De komende dagen volgen er enkele scans om te achterhalen wat er wel aan de hand kan zijn (geweest). Ze is in goede handen nu.
En ik? Ik weet in het vervolg dat ik mijn gevoel moet volgen, koele kikkers moet negeren of neerslaan, direct de F.A.S.T-test moet gaan uitvoeren en moet gaan bellen!
Ken jij de FAST-test ook?
Reageer op dit bericht