Ik krijg een baby en dat vind ik heftig

post afbeelding

Ik ben down, al de hele week. Misschien omdat ik nog 16 weken te gaan heb. Misschien omdat het nog een lange 16 weken duurt. 16 weken voor ik de hel op aard moet ondergaan om overweldigend geluk te mogen verwelkomen.

Ik ben in de war

Zoals je leest ben ik een vat vol tegenstrijdigheden. De hormonen zorgen ervoor dat ik op sommige momenten totaal mezelf niet meer ben. Ik spreek mezelf continu tegen en ben in de war. Ben ook al regelmatig aan een nieuw blog-bericht begonnen, maar steeds halverwege delete ik de hele boel omdat het werkelijk nergens op slaat. Beweer ik in de ene helft het een, roep ik een aantal zinnen later het ander.

Tuurlijk, blij mee, echt! Maar soms…

Ik wil niet dat mensen mij verkeerd begrijpen. Wat als een paal boven water staat is, dat ik heel blij ben met wat er in mijn buik zit. Dat het leeft, dat het beweegt, dat het mij bijna elke nacht wakker schopt, dat ik geen ellenlange weg heb hoeven bewandelen om dit voor elkaar te krijgen. Tuurlijk, blij mee, echt! Maar soms heb ik momenten dat ik me enorm klote voel. Dan doemt het bij me op dat er gewoon echt een baby gaat komen. EEN ECHTE BABY!

100% afhankelijk

Een baby. Geen pop die je kunt wegleggen als je even geen zin hebt in gejank, geen huisdier die je zonder moeite naar een pension kunt brengen, geen nichtje of neefje dat na een vermoeiend weekend weer lekker naar pa en ma terug gaat. EEN BABY, van mij en hem. Een levend wezen dat vanaf het moment van geboorte 100% afhankelijk is van ons. Ik vind dat heftig.

Wil of geen kinderen

Ik vind het vooral heftig omdat ik hier gewoon eigenijk niet voor heb gekozen. Dat klinkt veel moeders en/of ongewenst kinderlozen waarschijnlijk heel hard in de oren. Kwetsend zelfs. Maar dat is wel de keiharde realiteit. Een paar weken voor ik zwanger raakte heb ik nog geroepen dat ik niet eens zeker wist of ik ooit wel kinderen wilde. Daar ben ik nu uiteraard kei hard van teruggekomen en ben ongelooflijk blij dát ze er straks is.

Afbreken? Hartstikke gewenst!

Ik hou nu al meer van haar dan ik ooit van iemand, laat staan iets, heb gehouden, maar ik wil even aangeven hoe de vork in de steel zat/zit. Natuurlijk heb ik (we) bewust gekozen om de zwangerschap voort te zetten. Maar om eerlijk te zijn was het afbreken ervan niet eens een optie. Dit meisje is hartstikke gewenst vanaf dag 1, maar dat wil niet zeggen dat het soms niet verschrikkelijk lastig is.

Angstig en beetje verdrietig

Zo had ik gisteren een (hormonale) emotionele bui en bevond ik mij ineens in mijn eentje zittend in een koffiecafé. Na drie hazelnootcappuccino’s en twee red velvet cupcakes doemden er een aantal tranen op die ik met geen mogelijkheid meer kon wegslikken. Dat ik daar zat, zo in mijn uppie, was iets dat nu nog hartstikke vanzelfsprekend gebeurde. Het feit dat dit over een paar maanden niet meer zo vanzelfsprekend zal zijn, maakte mij angstig en een beetje verdrietig. Dit soort kleine dingetjes zijn steeds weer een enorme realiteitsschok en ik denk echt dat dat te maken heeft met het ongeplande van deze hele zwangerschap.

Lees hier de hele blog

 


GD Star Rating
loading...

Gerelateerde Posts

Masturberen in bijzijn van je partner. Doe jij dat?

Door Astrid Kremers

Steun bij stoppen met roken als je zwanger bent

Door Denise Hilhorst

Na HELLP syndroom nog jaren concentratieproblemen

Door Gast Blogger

Sterke bekkenbodemspieren belangrijk voor goede seks

Door Gast Blogger

Reageer op dit bericht