Onze blogger Heidie ging een nieuwe uitdaging aan. Dat verliep anders dan verwacht. Wat ze ook deed, het was niet goed genoeg. Heidie begon er onder te lijden. Zij deelt haar ervaring, want het kan zomaar ook jou overkomen.  

Ik had er zin in!

Nog rozig van het hartverwarmende afscheid bij mijn oude werkgever, begon ik op 1 april dit jaar aan een nieuwe baan. De organisatie waar ik voor ging werken was net door een wat lastige reorganisatie gegaan en de veel te drukke directeur had ondersteuning nodig in de vorm van een PA (persoonlijk assistent). Dat ben ik in hart en nieren en ik had er zin in!

Nog een stapje erbij

Op mijn eerste dag bleek er nog niet zo goed na te zijn gedacht over wat ik nou eigenlijk moest gaan doen, wie mij in moest werken en waar ik nou eigenlijk moest zitten. ‘Geen probleem’ dacht ik en deed een stapje extra. Ik bepaalde waar ik ging zitten, zocht zelf mijn weg in de organisatie en bracht mijn taken in kaart. Na een week besloot mijn directeur onder te duiken om wat losse eindjes af te maken. Naar iedereen werd gecommuniceerd: neem contact op met Heidie van der Horst. Ik dacht ‘wat een vertrouwen al in mij’ en deed nog een stapje extra.

Ik was mijzelf kwijtgeraakt

Na 3 weken had ik hem slechts enkele keren gezien en ontving ik alleen opdrachten via de mail. Ik besloot dat het tijd was voor verandering. In een telefoongesprek met hem gaf ik aan dat ik toch echt wat meer feedback en context nodig had… Stilte… Hij deed er niets mee. Was hij dan toch niet tevreden? Ik deed nog een stapje extra. Op de laatste dag van mijn proeftijd, na 5 weken hard werken en heel slecht slapen moest ik toegeven dat ik mezelf was kwijtgeraakt. Er was nog maar 1 oplossing; geen stapje extra meer. Ik stopte.

Lees op Lerende Leiders het hele artikel van Heidie.

---