Mijn verborgen gebreken

post afbeelding

Ik ben een jonge vrouw en heb kanker. Het spijt me als ik niet aan uw verwachtingen voldoe. Het spijt me dat ik er goed uitzie en aan mij niet te zien is dat ik niet lang meer te leven heb.

Ik doe het niet om u te choqueren of om u juist een beter gevoel te geven. Ik word van binnenuit opgevreten, maar aan de buitenkant is de naderende dood nog niet zichtbaar. Het spijt me dat ik de buitenwereld in verwarring breng, door gewoon door te leven en niet ziek in mijn bed te gaan liggen. Het spijt me dat ik geen wereldreis maak of mezelf uit een vliegtuig laat gooien voor de ultieme adrenalinekick.

Vechten voor mijn leven

De gevolgen van kanker zijn vaak pas in een laat stadium zichtbaar. Ik heb dat stadium nog niet bereikt. Ik ben nog volop aan het vechten voor mijn leven en de kwaliteit daarvan, maar ondertussen wordt die kwaliteit onzichtbaar aangetast.

Mijn lichaam voelt vreemd

Ik heb pijn in mijn gewrichten, als gevolg van alle behandelingen en de vervroegde overgang. Ik slaap slecht door de pijn en kan slechts op één kant liggen, omdat mijn littekens anders trekken. Door de zorgen om mijn kinderen lig ik regelmatig wakker en als eenmaal slaap, is de kans groot dat een opvlieger of nachtmerrie mijn nachtrust verstoord. Mijn tenen voelen koud aan, door het afsterven van de zenuwen en als ik met blote voeten door de badkamer loop, ben ik bang uit te glijden, omdat ik de grond niet voel. Ook mijn vingertoppen zijn aangetast door de chemo, waardoor ik moeite heb met het vastpakken van kleine dingen. Ik ben snel moe en buiten adem en mijn lichaam voelt vreemd, omdat ik mezelf haast niet meer herken in het lijf wat ik meedraag.

Verlies van waardigheid

Het zijn echter niet alleen die verborgen gebreken, die u niet zien kunt. Het zijn ook de schuldgevoelens waar ik mee kamp, omdat ik u op het verkeerde been zet door er goed uit te zien. Het zijn de schuldgevoelens over het verdriet wat ik anderen aandoe en het verdriet om alle verliezen die ik door de kanker verwerken moet. Dan heb ik het over het verlies van vrienden en waardigheid en over de dagelijkse strijd tegen de vooroordelen en de wetenschap dat ik ze niet in mijn eentje kan veranderen.

‘Je ziet er goed uit voor iemand die dood gaat’

Daarom zou ik graag nog een keer een beroep op u willen doen. Een verzoekje om aandacht voor de verborgen gebreken en het beeld wat over het algemeen heerst. Iemand met kanker hoeft er niet ziek uit te zien; de dood is pas aan het einde mogelijk zichtbaar. Maar de dood is wel altijd aanwezig, in de gebreken die iemand met kanker dagelijks ervaart.

Echte aandacht en interesse

De strijd stopt niet als een behandeling achter de rug is, want dan juist begint het gevoel van onmacht en de vereenzaming omdat u ons vergeet. Het spijt me dat ik u dit moet vragen, maar alleen met uw hulp, wordt het leven van een kankerpatiënt een klein beetje meer dragelijk. Ik weet dat ik veel vraag, nadat ik u zoveel verdriet heb gedaan, maar u vraagt mij vaak wat u voor me kunt doen en dit is het antwoord.

U kunt mij, om te beginnen, in mijn waarde laten. Door bijvoorbeeld te vragen hoe het echt met me gaat, in plaats van te concluderen dat ik er wel goed uitzie voor iemand die dood gaat.


GD Star Rating
loading...

Gerelateerde Posts

Roken populair onder jongvolwassenen

Door Gast Blogger

Ik ben mijn kanker niet

Door Femke van Rossum (1973 - 2016)

Haaruitval bij vrouwen: een taboe?

Door Jolanda Hamers

Borstkanker heb je niet alleen

Door Jolanda Hamers

Reageer op dit bericht