Een van de dingen die ik het moeilijkst vind aan mijn overgewicht, is welke invloed het heeft op mijn kinderen. Tijdens mijn zwangerschap en toen mijn kinderen nog jong waren, stond ik daar niet zo bij stil. Naarmate ze ouder worden, zijn ze zich steeds meer bewust van de dingen om hen heen, dus ook hun moeder met overgewicht.

De eetbuien blijven komen

Bij ouders met overgewicht hebben kinderen meer kans op overgewicht. Dat is al één reden dat ik mij er zorgen over maak. Daarnaast heb ik geen ‘normale’ relatie met eten, anders had ik nooit zoveel overgewicht gehad. Ik kan lange periodes een gezond eetpatroon hebben, maar altijd val ik weer terug in eetbuien, en die periodes kunnen ook lang duren. Ik eet dan alles wat ik kan vinden in huis. Meestal hebben wij niet zoveel (lekkere) dingen in huis, juist omdat we proberen gezond met eten om te gaan en om onze kinderen een goed voorbeeld te geven. Dus dan eet ik broodbeleg, zoals kaas.

Zelfs de snoepjes van kinderen

Uiteraard sta ik pas bij de koelkast als zij op bed liggen. Soms hebben we ijsjes in huis, die zijn in mijn slechte periodes snel verdwenen. En soms, heel soms, eet ik het snoep van de kinderen op. Dat gebeurt niet heel vaak, omdat ik niet zo van snoep houd. Waarom ik het dan toch soms eet? Tsja.

Het begint de kinderen op te vallen

Ik vervang wat ik opeet. Maar ik merk aan mijn oudste kind (10) dat hem toch dingen beginnen op te vallen. Als er bij voorbeeld ineens nog maar twee ijsjes in een pak zitten, waar er de vorige dag nog vier in zaten. Ik heb het er een enkele keer wel met hem over, dat ik niet wil dat hij zo’n grazer word als ik. Hij houdt namelijk erg van eten en kan best veel eten. Maar hij sport ook heel veel, dus ik snap dat hij dan aan één bord pasta niet genoeg heeft.

Grenzen aangeven

Maar eigenlijk kan ik niet uitleggen hoe het zit in mijn hoofd, behalve aan andere mensen met obesitas. Dus aan mijn kinderen ook niet. Dus hoe voorkom ik dat zij ook overgewicht krijgen? Door ze mee te geven dat ze genieten van hun eten, maar niet te veel eten. Dat ze niet hun bord leeg hoeven te eten als ze vol zitten. Dat ze twee keer per week mogen snoepen en een keer per week chips krijgen. Dat wij grenzen aangeven aan wat ze mogen eten (en eigenlijk bedoel ik daarmee snoepen), net zoals ouders grenzen aangeven op andere gebieden.

Regelmaat en discipline

We eten altijd gezamenlijk aan tafel, omdat dat ook een positief effect heeft. En omdat het gezellig is en we met elkaar kunnen bespreken hoe ieders dag was. En ik leg ze uit dat als ze een ijsje krijgen op het strand, dat ze dan niet ’s avonds na het eten nog een ijsje krijgen, ook al krijgt het buurjongetje dat wel. Lastig hoor, maar het moet.

De verleiding is overal

Helaas wonen we in een wereld waarin alles om eten lijkt te draaien. Eindeloze reclames op tv en op de radio voor eten en drinken, zoals zoete drankjes en fastfood. Het lijkt alsof kinderen overal snoep krijgen: bij de kapper, bij de bloemwinkel, als ze even een bewaarbakje terugbrengen bij de buurvrouw. Heel lief, maar hoe moeten kinderen leren verstandig met eten om te gaan als ze er continu mee geconfronteerd worden?

---