Pijnlijk misverstand over euthanasie

post afbeelding

Lang zou het niet meer duren. De slopende ziekte naderde zijn einde. Mijnheer Kaspers had het zelf ook helemaal gehad. Hij had nog net mijn vrije vakantieweek overleefd zonder veel verwikkelingen die mijn vervanger had moeten bijsturen. Hij was blij dat ik weer terug was. Ik; zijn eigen vertrouwde huisarts.

Zijdelings was al enkele malen euthanasie genoemd. Als het niet meer draaglijk zou zijn. Samen met de familie was er een wilsverklaring gemaakt, om op alles voorbereid te zijn. Ik had hem verteld dat ik geen euthanasie kon doen. Dat is voor mij echt een brug te ver. Mijn hele beroepsmatige periode is dit al mijn vaste overtuiging. Maar gelukkig had ik een collega bereid gevonden de euthanasie uit te voeren zo nodig.

Een arts zoeken die dat voor je wil doen is bepaald geen gemakkelijke opgave. Je zadelt een ander niet graag op met zo’n karwei. En bijna alle artsen vinden het lastig om een relatief onbekende patiënt dood te maken.

Vanmiddag tijdens het huisbezoek vertelt Mijnheer Kaspers dat hij de knoop heeft doorgehakt. Hij is er opgelucht door. Hij wil niet meer verder zo, en zijn vrouw en dochter zijn het er mee eens. Of ik het in gang kan zetten, zodat het zo spoedig mogelijk achter de rug is.

Terug op de praktijk vertel ik mijn collega dat het zover is. Hoe we het nu verder aanpakken. Verbaasd ben ik als hij vraagt waar het over gaat. Over de euthanasie natuurlijk. Welke euthanasie? Ja, van mijnheer Kaspers toch. Die wilde je toch voor mij uitvoeren. Hij voelt zich overvallen, omdat hij dat niet begrepen had en vraagt bedenktijd. Enige tijd later krijg ik te horen dat hij het niet doet. Er was geen goed overleg geweest, hij kent de patiënt niet goed genoeg, en er is te weinig tijd om voor zijn gevoel nog een band op te bouwen.

Nu slaat de paniek toe. Mijnheer Kasper en zijn familie zijn in de veronderstelling dat het binnen 1 a 2 dagen geregeld is. Hoe moet ik dit uitleggen. Ik ga met lood in de schoenen terug en vertel het slechte nieuws. Fikse teleurstelling, onmacht en verdriet. Ik ga proberen via een andere weg wat te regelen. Tussen alle praktijkdrukte door bel ik wat mensen om hulp. Snel gaat dit niet lukken. Er is nog wel een mogelijkheid maar dat duurt zeker 4 tot 5 dagen.

Als ik de volgende dag weer op bezoek ga is er een snelle achteruitgang zichtbaar. De helderheid is verdwenen en door de medicatie slaapt Mijnheer Kaspers veel. Zijn dochter dringt aan op haast. Vader wilde niet wegkwijnen en heeft dit duidelijk aangegeven. Het lukt mij niet meer om op deze korte termijn een oplossing te vinden. Onder medicatie overlijdt mijnheer Kaspers niet op de manier die hij en zijn familie wensten. Ook ik wilde het anders. Maar door een misverstand of communicatieprobleem liep het dramatisch anders.


GD Star Rating
a WordPress rating system

Gerelateerde Posts

Roken populair onder jongvolwassenen

Door Gast Blogger

Ik ben mijn kanker niet

Door Femke van Rossum (1973 - 2016)

Haaruitval bij vrouwen: een taboe?

Door Jolanda Hamers

21 mensen in de laatste fase van hun leven

Door Femke van Rossum (1973 - 2016)

Reageer op dit bericht