De geschiedenis herhaalt zich. Niet een enkel keertje, maar inmiddels voor de vijfde keer. Vijf keer hoopvol en op het eerste gezicht zelfs succesvol, maar evenzoveel keer uitgelopen op een teleurstelling. Het is steeds twee stapjes vooruit en één stapje terug. Ik ben niet eens meer echt teleurgesteld, want ik reken al lang niet meer op blijvend succes. Ik hoop slechts op tijd, zodat het wonder de kans krijgt om zich verder te ontwikkelen.
Stapje dichterbij het onvermijdelijke
Het nieuws dat ook deze laatste behandeling is uitgewerkt, hakt er toch wel in. Het is weer een tegenslag en een stapje dichterbij het onvermijdelijke. Langzaamaan begin ik te beseffen dat de tijd gaat dringen. Want ik kan niet meer rekenen op meer dan een half jaar per behandeling, omdat de geschiedenis zich ongetwijfeld voor de zesde en zevende keer zal herhalen. Hoeveel keren krijg ik nog en hoeveel tegenslagen komen daarbij kijken?
Mijzelf herpakken
Dat we overwegen een korte behandelpauze in te lassen, is eigenlijk slechts een pleister op de wonde. Ik heb tijd nodig om me op te laden voor de volgende stap en om de tegenslag een plekje te geven. Het is een proces, waarin ik groei en waarin ik stap voor stap leer leven met de kleine stapjes waarmee ik achteruit zal gaan. Dat is confronterend en zeker voor de buitenwereld. Dus herpak ik mezelf zo snel mogelijk en gebruik ik de pleister om mijn echte verwondingen te verbergen.
De kunst van het genieten
Een periode van rust, omdat het erop lijkt dat we dat ons kunnen permitteren. Dat is mijn geluk, maar ook mijn valkuil. Want ik sta voor de haast onmogelijke taak angsten los te laten en mijn tijd goed te benutten, terwijl de buitenwereld misschien slechts ziet hoe ik geniet. Dat is natuurlijk ook wat ik doe, want zo ben ik. Ik beheers de kunst van het genieten en benut elke kans die ik krijg om dat te doen.
Geleende tijd
Maar wat niet iedereen ziet, is dat de weken dat ik uitrust, ook geleende tijd is. Tijd die we gebruiken om mijn leven te rekken, totdat ik niet langer kan wachten met ingrijpen. Het is tijd die we aan mijn leven toevoegen en als je daar dan over nadenkt, dan klinkt zes tot twaalf weken ineens toch wel heel erg beperkt.
Reageer op dit bericht