Ik heb uitgezaaide borstkanker. Toen ik de hoop op een toekomst verloor, ben ik mijn gevoelens gaan verwoorden en deelde ik een groot deel van mijn verdriet met mijn laptop. Een klein deel van deze gevoelens deelde ik met lotgenotes of vrienden maar nu het grootste deel van mijn reis lijkt afgelegd is het tijd mijn ziel volledig bloot te leggen.
Een gejaagd gevoel en gebonk door mijn hele lijf. Dan weer snel en dan weer langzaam, maar steeds op de voorgrond en een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het niet goed is. Ik ben bang. Bang dat dit het einde van mijn behandeling zal inluiden, omdat mijn hart het niet meer aankan.
Moeilijke keuzes
Na ruim drie jaar behandelen, zegt mijn lichaam plotseling dat het klaar is en dat ik eerder dan verwacht voor moeilijke keuzes kom te staan. Die angst jaagt het gebonk alleen maar verder op en steeds opnieuw stel ik mezelf de vraag of het één nu door het ander komt of andersom.
Herinneringen maken
Vorige week begon het, maar toen was die angst er nog niet. Toen weet ik het aan spanningen en de hoge druk waar ik de laatste tijd onder gestaan heb. De drukste tijd van het jaar en dan ook nog elk moment pakken voor die herinneringen die ik zo graag maken wil. Wat persoonlijke teleurstellingen en confrontaties die ik niet had verwacht. Een emotioneel verjaardagsfeestje en de ontlading die daarop volgde. Ik legde de link nog niet tussen mijn klachten en de behandeling, omdat ik er na zoveel keren nog niet eerder wat van had gemerkt.
Ik laat mij niet de les lezen
Tot vanmorgen. De spanning liep op en het gebonk werd angstaanjagend. Snel werd sneller en langzaam werd langzamer. Het gejaagde gevoel, afgewisseld door duizeligheid en een gebrek aan lucht. De angst nam het van me over en helder denken was er even niet bij. Ik ben doorgaans geen bangerd en stap niet snel naar een dokter. Ik laat me niet zo gemakkelijk de les lezen, dus vermande me en stelde het telefoontje uit.
Stress vermijden
Een uur heb ik bij de huisarts doorgebracht. Steeds weer meten, steeds weer overleg met het ziekenhuis. Maar ik ben gerustgesteld en weet nu waar het gebonk vandaan komt. Het gebonk komt uit mijn bloedend hart en wordt veroorzaakt door een combinatie van medicijnen en stress. Het is meer ongemak en ongevaarlijk, maar het antwoord kwam wel met een belangrijke boodschap. Een stapje terug en stress vermijden, is voor nu het medicijn. Vergeten wat er misgegaan is en toegeven aan de steeds groter wordende vermoeidheid. Frustraties opzij zetten en mijn lichaam meer tijd geven voor herstel.
De balans vinden
De boodschap is duidelijk, ik ben terug gefloten. Ik sta voor de haast onmogelijke taak om opnieuw een balans te vinden en te luisteren naar datgene, waar ik doorgaans behoorlijk doof voor ben…
Lees hier alles over Femke
Reageer op dit bericht