Stress incontinentie
De meeste vrouwen verliezen wel eens wat urine bij een hevige hoestbui. Omdat de sluitspier het niet redt. Dit heet stress incontinentie. De stress, of druk, die op de blaas wordt uitgeoefend en de urine naar buiten wil drukken kan niet worden tegengehouden door de druk in de sluitspier. Soms komt dit omdat de sluitspier beschadigd is. Bijvoorbeeld door bestraling of operaties in dit gebied. Daardoor wordt deze stijf en slap. Veel vaker echter verplaatst de plasbuis zich tijdens bewegen. De sluitspier trekt daarbij open, en urine loopt eruit. Als het nog maar een klein beetje is, en het je niet in je dagelijkse bezigheden hindert zul je het wel accepteren. Maar wat als je niet meer kunt joggen of je kinderen kunt optillen?
Bekkentherapie werkt
Het gaat dus bij stress incontinentie om de kwaliteit van de sluitspier en de stabiliteit van de plasbuis tijdens drukverhogende momenten. Fysiotherapie van de bekkenbodemspieren werkt voor allebei. Dit is moeilijk omdat naast kracht vooral coördinatie moet worden getraind. Met gespecialiseerde bekkentherapeuten is de kans op merkbare of volledige verbetering zeer groot. Als je tenminste consequent oefent! Iedere dag voor de rest van je leven.
Bandjes voor incontinentie
Begin negentiger jaren werd in Zweden een simpele methode bedacht om stress incontinenie op te lossen. Het idee was dat de plasbuis tijdens een beweging verplaatste omdat er te weinig stevigheid omheen lag om de buis op zijn plaats te houden of zichzelf tegen dicht te drukken. Dit werd de hangmat theorie genoemd omdat de plasbuis in een hangmat leek te liggen. Was deze slap geworden dan zakte de plasbuis uit. Om deze hangmat te verstevigen werd het bandje voor incontinentie uitgevonden.
Het begon met de TVT (tension free vaginal tape). Toen duidelijk was dat deze simpele techniek veel succesvoller was dan de tot dan toe bestaande technieken, schoten de alternatieve bandjes als paddenstoelen uit de grond en ging iedereen ze vrijelijk plaatsen. De Magriet, Libelle en andere glossy’s prezen de bandjes de hemel in. Urologen en gynaecologen kregen van steeds meer vrouwen de meest exotische verzoeken om bandjes te plaatsen. Er werden in zeer korte tijd enorm veel van deze bandjes geplaatst. Langzamerhand kwamen ook de huilverhalen. Hoe simpel de ingreep ook is, het moet wel bij de juiste patiënt voor de juiste redenen op en juiste wijze worden gedaan!
De populariteit nam wat af. Vele van de nieuwe bandjes verdwenen en de complicaties werden weer uitzonderlijk. Ondertussen is het succespercentage (80-100% droog) meer dan 80% (eigen incontinentiemateriaal) en de complicaties slechts 6%. Dat ziet er goed uit. Bedenk echter dat er ook mislukkingen zijn. Hoewel dit relatief weinig voorkomt kan dit ernstige gevolgen hebben voor de toekomst.
De meeste van de complicaties zijn gelukkig oplosbaar. In zeer uitzonderlijke gevallen blijvend. Vooral het optreden van pijn bij het vrijen kan het succes op de incontinentie behoorlijk bederven. Voordat je ervoor kiest om een bandje te laten plaatsen is het dus raadzaam om alles wat met bekkenfysiotherapie te behalen is te proberen. Als daarna de incontinentie onacceptabel blijft, is een bandje te overwegen.
Hoe werkt zo’n bandje?
De bandjes worden onder de plasbuis aangelegd. Meestal is hiervoor slechts een dagopname noodzakelijk. De operatie kan onder algehele anesthesie of na het plaatsen van een ruggenprik worden uitgevoerd. Normaal duurt de procedure ongeveer tien tot vijftien minuten.
De blaas wordt geleegd met een kathetertje. In de vagina wordt een cm onder het plasgaatje een klein sneetje gemaakt. Van daaruit kan naar rechts en links een klein kanaaltje worden geopend waardoor het bandje in positie wordt gebracht. Er zijn twee wegen om het bandje om de plasbuis te houden. De TVT (tension free vaginal tape) legt het bandje rechts en links naast de blaas, achter het schaambot zodat er een lus naar boven ontstaat. De uiteinden van het bandje prikken boven het schaambeen door de huid. De TOT (trans obturator tape) gaat vanuit de vagina naar het been. Zowel rechts als links passeert het achter het bot dat je in de lies voelt. Beide bandjes zijn gebreid en hebben enige ruwheid waardoor het in de omgevende weefsels grijpt. Hierdoor hoeft het niet vast gezet te worden en kan het bandje als hangmat onder de plasbuis blijven liggen. We noemen dit spannings vrij. Het bandje knelt de plasbuis dus niet af. Het werkt omdat het een versteviging van de onderzijde van de plasbuis geeft.
Herstel na de operatie
Na de operatie is er kortdurend een katheter. Na verwijderen van deze katheter zal de verpleegkundige op de afdeling controleren of de blaas goed wordt leeg geplast. Het is natuurlijk denkbaar dat het bandje wel knelt of dat er zwelling van de plasbuis is opgetreden door de operatie. Soms moet dan tijdelijk worden gekatheteriseerd. Nadat goed is uitgeplast kan het ziekenhuis worden verlaten en begint het herstel. Meestal treedt enige spierpijn in de benen op. Soms wordt vaginaal nog wat bloed verloren. Na een week zijn alle klachten verdwenen. Na zes weken kunnen de bekkenoefeningen weer worden opgepakt en hoort het effect van de operatie volledig te zijn.
Innovatie in de zorg
Geneeskunde innoveert enorm. Artsen, farmaceuten en producenten van instrumentarium en materiaal leveren dagelijks de inspanning die nodig is om nieuwere en betere zorg te kunnen leveren. Incontinentie werd niet zo lang geleden nog gezien als deel van de vrouw. Nu is dit niet meer nodig. Vrouwen moeten erover praten en hulp zoeken. Het kan beter.
Denk goed na voor u zo’n kunstof bandje laat plaatsen. In 2010 heb ik er één laten plaatsen. Het urine verlies was zo groot. Ik was erg blij dat het vrijwel direct over was. Alhoewel ik vrijwel na het plaatsen steeds terugkerende urineweginfecties kreeg. Ik kreeg steeds meer klachten…. Pijn in mijn liezen, buik, onderrug, onderbuik, benen. Ik dacht dat het van de fibromyalgy en artrose kwam. Ook kreeg ik pijn bij het vrijen… Doorverwezen naar de gyneacoloog . Al vrij snel werd duidelijk dat het bandje of gekrompen was of te strak geplaatst. Eruit halen was praktisch onmogelijk het zit in je weefsels in zenuwrijk gebied. Bekkenbodemtherapie. Het werd zo erg dat ik niet meer kon vrijen…. Kon niet meer fietsen (zadel) hardestoel zitten ging niet meet. Lang zitten, lopen staan ging niet meer. Liggen was het beste. Ik zat inmiddels bij lotgenotengroep (inmiddels stichting )messhed up. Wat ik daar las!!! Zoveel vrouwem met dezelfde soort klachten. Radar gekeken uitzendingen over bekken bodem matjes… Farmaseuten wisten dat dit de risico’s waren. Werd toegegeven. Werd daar zo boos om. Waarom werd ik niet gewaarschuuwd?? Ik ben invalide geworden door dit bandje. Ervaar zelfs afstoot verschijnselen tegen het kuntstof. Oudjaarsdag heeft mijn gyneacoloog (een top arts) het bandje doorgeknipt. En losgehaald aan één kant van het bod.. Dit heeft een kleine verbetering gegeven. Ik kan nu weer (wel met pijn evaanpassingen) intiem zijn. En heb geen bloedverlies meer. Maar helaas drukt litteken weefsel nu op zenuwen. Daardoor uival in mijn linkerbeen en zenuwpijn. Ik loop met krukken of met een rollator…. Dagje uit moet met de rolstoel. Ik weet dat het ook vaak gewoon goed gaat. Dan lijkt het een goed plan. Maar alsjeblieft verdiep je goed in de voors en tegens….. Ik weet stress incontnentie is erg vervelend, oefeningen doen ook…. Maar altijd pijn en invalide zijn nog veel erger. Ik hoop dat mijn bericht een waarschuwing mag zijn.
Wat wordt er in dit artikel makkelijk over complicaties gesproken, 6% dat zijn heel veel invalide vrouwen (17 van elke 100 operaties 🙁 ) als je nagaat hoeveel bandjes er geplaatst worden. Kijk voor je een beslissing neemt over opereren eerst de uitzendingen van Radar over implantaten bandjes meshes ed en zoek goed op internet, o.a. de site van MeshedUp.EU Ik zou willen dat die informatie er was geweest voor ik geopereerd werd 🙁 volledig ben ik afgekeurd, continu pijn. Dan is een Tena een zegen die kun je weggooien, een bandje of Mesh is levenslang!!!