De paradox van de welvaart. Snoep, chips en limonade zijn goedkoop en voor bijna iedere beurs te betalen. De hoge doses vet die de welvarende consument zo binnen krijgt, nemen we op de koop toe. We zijn zo rijk dat we ons kunnen vol eten met suikers, vet en andere dikmakers. Daarmee ondermijnen we al doende onze gezondheid. Rare definitie van welvaart.

Chips duurder dan fruit?

En we weten het heus wel: dat deze ongezonde vetten tot overgewicht leiden en er jaarlijks wereldwijd zo’n drie miljoen mensen overlijden aan de gevolgen daarvan. Af en toe roept eens iemand dat we een vettaks in moeten voeren. Alle chips en limonade duurder maken, duurder nog dan groenten en fruit. Om de negatieve gevolgen voor de laagste inkomens te compenseren, moet het gezonde eten dan goedkoper worden.

Belasting op sigaretten, drank en vet

Vettaks prima. Immers, de nicotineverslaafde roker en de wijnliefhebber dragen sinds mensenheugenis al bij aan de onkosten die onmatig gebruik van hun genotsmiddelen veroorzaken. Waarom zouden de snackverslaafde Fastfood-ganger en de liters limonade verslindende kinderen niet hetzelfde lot ondergaan. Gelijke monniken, gelijke kappen. In navolging van onder andere Finland en Frankrijk mag het kabinet van mij liever nog vandaag dan morgen een belasting op vet invoeren.

Vleestaks, of vleesminderen?

Maar, hoe zit het dan met vlees? Veel mensen realiseren zich niet dat vlees snel dikker maakt. Ooit een hele dikke vegetariër gezien? Onze zuiderburen hebben de koe bij de horens gevat: omdat zes op de tien Belgische militairen te dik zijn moeten alle soldaten op dieet. Voortaan geen lapjes vlees van 150 maar van 100 gram. Dat scheelt dagelijks zo’n 120 tot 150 calorieën. Vleestaks is de volgende, logische stap.

---