Ik wil nergens bij horen!

Ja, ik ben een moeder met een kind met ADHD. Gediagnosticeerd en wel. Met medicatie. Volgens de deskundigen in het programma ben ik bijna een ontaarde moeder die veel te graag wil dat haar kind een etiket krijgt om ‘er bij te horen’. Met medicatie is de opvoeding namelijk een stuk makkelijker en hoef ik niet naar mijn eigen tekortkomingen te kijken. Dus…

Stuk gelukkiger met ADHD dankzij medicatie

Wat heel jammer is dat het programma niet meer liet zien dan de kant van ‘druk jongensgedrag’. Was het maar alleen druk gedrag. Dan hoefde ik me geen zorgen te maken over het lage zelfbeeld, het onbegrepen worden en voelen, het angstig zijn en zich aangetast voelen in rechtvaardigheid. Over het geen controle hebben over zijn veel te drukke gedachten, waardoor hij impulsief handelt, geen grenzen heeft (in taalgebruik en in handelen) en waardoor hij soms in nare situaties terechtkomt. Daarover werd niet gesproken in het programma. Mijn zoon is een fantastisch knul van nog maar 8 jaar oud die dankzij medicatie een stuk gelukkiger is met zijn ADHD.

Anders zijn per definitie slecht? Onzin!

Maar wat mij het meest tegen de borst stuitte was de ‘norm’ waar vooral de ouders tegen aan liepen. Ze zeiden wel dat het kind het zo vervelend vond dat hij of zij anders was, maar het waren vooral de ouders die het heel vervelend vonden. Sinds wanneer is het negatief om anders te zijn? Hebben we de laatste decennia zo hard hebben gevochten voor gelijkheid dat ‘anders zijn’ nu per definitie slecht is? Iets dat we niet zouden moeten willen? Ik ben het helemaal eens met de mensen die zeggen dat we verder moeten kijken dan alleen het etiket ADHD, want daar zitten vaak hele leuke creatieve kinderen achter. Maar als wij krampachtig ons kind niet anders proberen te laten zijn, maken we er juist een eenheidsworst van. Anders zijn is leuk! En of je nu anders bent door ADHD of door iets anders: het maakt helemaal niet uit. Als je anders bent, ben je super interessant. Je kunt iemand wat leren, want jij hebt iets of bent iets wat zij niet zijn.

Ik zeg juist tegen mijn zoon dat hij maar lekker anders moet zijn dan anderen, anders wordt het zo saai. Dan is iedereen hetzelfde, en wat is daar nou leuk aan? Mijn zoon heeft zelf helemaal geen moeite met het etiket ADHD. Hij snapt zich zelf tenminste nu ook beter.

Laten we gewoon lekker allemaal anders zijn. Dat zegt helemaal niets over ongelijkwaardigheid. Niet iedereen is gelijk, maar we zijn wel allemaal gelijkwaardig.

---