Wearables: hippe accessoire of slim hulpmiddel

post afbeelding

Er is een enorme ontwikkeling in apps en gadgets die je helpen je gezondheid te monitoren. Regelmatig laten we apps testen. Dit keer hebben we de ‘wearable’ FitBit onder de loep laten nemen. Wat doet het, wat zijn zoal de voordelen en wat voor invloed heeft het op de zorgverlening.

Door: Willem van de Kerkhof

Een polsbandje dat vragen oproept

Ongeveer een jaar geleden heb ik een FitBit aangeschaft. Dit is simpel gezegd een kunststof polsband waarin een sensor zit. Deze monitort al mijn bewegingen en staat in contact met een app op mijn telefoon. Alles wordt netjes bijgehouden in grafieken en tabellen. Al van het begin af aan draag ik de polsband continu. Je kan wel stellen dat ik na bijna een jaar ervaringsdeskundige ben. Het dragen ervan roept regelmatig 2 specifieke vragen op.

Wat is dat om je pols?

Ik heb al allerlei namen en omschrijvingen voorbij horen komen. De meest ‘hippe’ en ook algemene omschrijving is: wearable. Zelf weet ik eigenlijk nog steeds niet goed hoe ik het moet noemen. Ik omschrijf het dan maar heel eenvoudig als een plastic bandje met een sensor. De eerste veronderstelling is dan doorgaans dat het om een stappenteller gaat. Dan is de aandacht al snel verloren totdat ik op mijn toestel grafieken laat zien van mijn slaapritme en tabellen over mijn loopfrequentie.

Werkt dat nou echt?

Ik probeer zo bewust mogelijk om te gaan met mijn gezondheid. Ik vind buiten lopen een stuk prettiger dan rondhangen in een muffe sportschool. Voor mij is daarom een wearable een zeer praktisch hulpmiddel en geeft mij antwoord hoe ik bewuster kan zijn van mijn conditie. Het helpt mij meer te bewegen zonder bezoek aan de sportschool. Het is bij wijze van spreken mijn personal trainer. Ik merk uiterlijk niet zoveel van een zware wandeling, maar de signalen over mijn prestatie via de FitBit geven voldoening. De informatie uit de slaapgrafieken motiveren mij om op tijd naar bed te gaan.

Of het echt werkt? Ik ga in ieder geval veel bewuster om met lichaamsbeweging. Mensen zien mij vaker wandelen en de trap nemen. En dat komt echt door dat ‘simpele’ polsbandje. En weet je wat, als per ongeluk de batterij halverwege de dag leeg is en ik heb veel gewandeld, dan baal ik echt. Ik kan dus oprecht zeggen dat het voor mij werkt.

Ook handig voor de zorg

Sinds ik het bandje heb, lees ik vaker over wearables en ‘quantified self’; vrij vertaald met slimme accessoires jezelf meten. Ik ben zeer geïnteresseerd in dit soort ontwikkelingen. Er zijn al apparaten in combinatie met apps waarmee je bloeddruk, hartslag en je ademcapaciteit heel eenvoudig kan meten. Zo zijn er ook steeds intelligenter wordende smartwatches en wat te denken van slimme tennisrackets die met een app je slagtechniek analyseren. Stel dat je alle apps kunt combineren, dan heb je super snel inzicht in je fysieke gesteldheid. Daarmee raak ik ook een gevoelige snaar realiseer ik mij, namelijk hoe het zit met de privacy. Ik heb daar nog niet echt goed over nagedacht.

Uitdaging voor ‘de witte jas’

Het valt wat buiten het doel van dit artikel en het delen van mijn praktische ervaring, maar ik sta nog even stil bij de mogelijkheden binnen de gezondheidzorg en slinger graag een dialoog aan.

Hoezo? Dit soort technieken zijn namelijk wat mij betreft een potentiele doorbraak in zorgverlening. Ik merk dat de oudere generatie bij wijze van spreken blind accepteert wat een dokter zegt. De jongere generatie daarentegen speurt internet af wat hun kwaal is en wat er moet gebeuren. Of, dat denken ze. Hierover hoor ik trouwens artsen in mijn kennissenkring regelmatig diep zuchten. De zelfdiagnose zal in mijn ogen alleen maar groeien door alle beschikbare technische snufjes en apps en die zeker nog gaan komen. Werk aan de winkel voor zorgverleners.

Mijn blik in de toekomst

Stel dat een arts mij een slaaptest voorschrijft en mijn slaapuitdraai van zeg 6 maanden niet accepteert, dan zal ik dat op zijn minst ter discussie stellen. Maar stel dat arts en verzekeraar mijn uitdraai pas accepteren als ik er een aparte overeenkomst voor teken… Tja. Volgens mij is dit de kern van de zaak.

Laat ik voorspellen dat in 2016 zo’n 25% van de patiënten tijdens het spreekuur op de proppen komt met gegevens uit een zelfmeting en van de arts hierop een bepaalde actie verwacht. Het is dan interessant om te zien of de patiënt wel of geen verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn zelfmeting en alles wat daaruit volgt. Als we dat voor elkaar krijgen, dan staan we aan de vooravond van grote medische doorbraken en helpt bij het eindelijk weer betaalbaar krijgen van ons zorgsysteem.


GD Star Rating
loading...

Gerelateerde Posts

Gadgets die je helpen gezonder te leven

Door Gast Blogger

Reageer op dit bericht